The Calling: เสียงเรียกจากปลายทางเดิน… ที่ไม่มีใครอยู่
The Calling: เสียงเรียกจากปลายทางเดิน… ที่ไม่มีใครอยู่
เรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้ ผมได้ยินมาจากพี่ รปภ. (ยามรักษาความปลอดภัย) ที่ผมเคารพมากที่สุดคนหนึ่ง แกชื่อลุงสม แกเป็น รปภ. มาตั้งแต่โรงแรมผมยังเป็นแค่ที่ดินเปล่าๆ แกเล่าให้ผมฟังด้วยน้ำเสียงจริงจังเสมอว่า “โรงแรมทุกแห่ง… มีเรื่องเล่าของตัวเอง”
เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อประมาณ 10 กว่าปีที่แล้ว ตอนที่ลุงสมยังหนุ่มแน่น แกเข้าเวรดึกอยู่ที่ชั้น 5 ของโรงแรม (ขอสงวนชื่อนะครับ) ชั้น 5 เป็นชั้นที่มีห้องพักแบบ Connecting Room (ห้องที่เปิดประตูเชื่อมกันได้) เยอะที่สุด แกเล่าว่าคืนนั้นเป็นคืนเดือนแรม บรรยากาศเงียบสงัดผิดปกติ ลมพัดหวีดหวิวจนรู้สึกเย็นยะเยือกไปถึงกระดูก
ประมาณตีสามกว่าๆ ในขณะที่แกกำลังเดินตรวจความเรียบร้อยอยู่หน้าห้อง 512 แกก็ได้ยินเสียง… เสียงเรียกชื่อแกชัดเจนมาก
“สม… สม…”
เสียงนั้นเป็นเสียงผู้หญิง แกบอกว่าเสียงมันหวานและเศร้าสร้อยปนกัน แกขนลุกซู่ไปทั้งตัว เพราะรู้ว่าในเวลานั้นไม่มีทางที่จะมีแขกคนไหนมาเรียกแกได้ และที่สำคัญ… เสียงมันไม่ได้มาจากในห้องพัก แต่มันมาจาก “ปลายทางเดิน” ที่มืดมิด
ด้วยความที่แกเป็นคนใจแข็งและอยู่เวรดึกมานาน ลุงสมตัดสินใจเดินไปตามเสียงนั้น… แกกำกระบองในมือแน่น เดินไปอย่างช้าๆ จนกระทั่งไปถึงสุดทางเดิน สายตาแกกวาดไปทั่วบริเวณ แต่ก็ไม่พบอะไรเลย
ตอนนั้นเองที่แกได้ยินเสียงเดิมอีกครั้ง คราวนี้มันดังมาจาก “ในห้อง” ห้องหนึ่ง… ห้องที่อยู่สุดทางเดินพอดี
“สม… ช่วยด้วย…”
ลุงสมตัดสินใจแน่วแน่ เขาไขกุญแจสำรองเข้าไปในห้องนั้น ภาพที่เห็นทำให้แกแทบทรุด… ภายในห้องมืดสนิท แต่มีแสงจันทร์สาดส่องเข้ามา ทำให้เห็นร่างของผู้หญิงคนหนึ่งนอนอยู่บนพื้น
ผู้หญิงคนนั้นอยู่ในชุดนอนสีขาว ผมยาวสยายปิดหน้า แกจำได้ว่าเธอคือแขกที่เพิ่งมาเช็คอินเมื่อวาน และพักอยู่ในห้อง Connecting Room ที่อยู่ติดกัน
ลุงสมรีบเข้าไปประคองร่างของผู้หญิงคนนั้นขึ้นมา เธอตัวเย็นเฉียบเหมือนน้ำแข็ง และสั่นเทาไปทั้งตัว เธอเงยหน้าขึ้นมามองลุงสมด้วยสายตาที่ว่างเปล่า ก่อนจะพูดด้วยเสียงที่แผ่วเบาว่า “ขอบคุณค่ะ… หนูได้ยินเสียงเรียก เลยเดินตามมา”
หลังจากนั้นไม่นาน ผู้หญิงคนนั้นก็หมดสติไป ลุงสมรีบโทรแจ้ง Front Office และเรียกรถพยาบาลมารับตัวเธอไป
เรื่องราวหลังจากนั้น ผมไม่เคยได้ยินลุงสมเล่าต่อเลยครับ ผมรู้แค่ว่าหลังจากเหตุการณ์นั้น ลุงสมก็ขอย้ายตัวเองไปอยู่เวรกลางวันแทน และไม่เคยกลับมาเดินตรวจชั้น 5 อีกเลย
หลายปีต่อมา ผมมีโอกาสได้คุยกับอดีตพนักงานของโรงแรมนั้น เขาเล่าให้ผมฟังว่าจริงๆ แล้วห้องที่เกิดเหตุ (ห้องที่อยู่สุดทางเดิน) เคยเป็นห้องที่แขกคนหนึ่ง “ฆ่าตัวตาย” เมื่อนานมาแล้ว และมักจะมีเรื่องแปลกๆ เกิดขึ้นอยู่เสมอ
เรื่องนี้สอนอะไรเรา?
มันสอนว่าในบางครั้ง… หน้าที่ของเราชาวโรงแรม ไม่ใช่แค่การดูแลความปลอดภัยทางกายภาพ แต่คือการดูแล “ความรู้สึก” และ “จิตวิญญาณ” ของแขกด้วย เพราะบางครั้งสิ่งที่น่ากลัวที่สุด อาจไม่ได้มาจากคนร้ายที่ไหน แต่อาจจะมาจาก “เสียงเรียก” ที่แว่วมาในความมืดมิด
ชาติ เตมียเชิด
