ห้อง 1313: แขกผู้ไม่เคยเช็กเอาต์จาก “โรงแรมจันทรา”
ห้อง 1313: แขกผู้ไม่เคยเช็กเอาต์จาก “โรงแรมจันทรา”
ในย่านเมืองเก่าของกรุงเทพฯ มีโรงแรมแห่งหนึ่งชื่อ “โรงแรมจันทรา” ที่ยืนหยัดมานานหลายทศวรรษ ด้วยสถาปัตยกรรมที่งดงามราวกับย้อนยุคไปในอดีต โรงแรมแห่งนี้ขึ้นชื่อเรื่องความหรูหราคลาสสิก แต่ในหมู่พนักงาน โดยเฉพาะกะดึก มักจะมีเรื่องเล่ากระซิบกระซาบถึง “ห้อง 1313” ห้องสวีทขนาดใหญ่ที่มักจะถูกแจ้งว่า “ปิดปรับปรุง” อยู่เสมอ
คุณภาคภูมิ ผู้ช่วยผู้จัดการโรงแรมคนใหม่ไฟแรง เป็นคนหนุ่มที่เชื่อมั่นในหลักการบริหารจัดการสมัยใหม่ และไม่เคยเชื่อเรื่องเหนือธรรมชาติ เขาได้ยินเรื่องเล่าเกี่ยวกับห้อง 1313 มาบ้าง แต่ก็คิดว่าเป็นเพียงเรื่องเล่าขานของพนักงานที่ทำงานมานานเท่านั้น
วันหนึ่ง โรงแรมเต็มทุกห้อง และมีแขกวีไอพีคนสำคัญต้องการห้องสวีทอย่างเร่งด่วน คุณภาคภูมิจึงตัดสินใจ “เปิด” ห้อง 1313 เพื่อรองรับแขกด้วยตัวเอง ก่อนจะให้แม่บ้านเข้าไปทำความสะอาด เขาเดินเข้าไปในห้องด้วยความมั่นใจ ห้องกว้างขวาง ตกแต่งอย่างหรูหราด้วยเฟอร์นิเจอร์ไม้สักแกะสลัก และมีกลิ่นหอมจางๆ คล้ายแป้งร่ำโบราณลอยอบอวลอยู่
ขณะที่คุณภาคภูมิกำลังตรวจสอบความเรียบร้อยของห้อง เขาก็รู้สึกถึงความเย็นยะเยือกที่แผ่ซ่านออกมาจากมุมหนึ่งของห้อง ราวกับมีเครื่องปรับอากาศเปิดอยู่ ทั้งที่เขายังไม่ได้เปิดเครื่องเลยด้วยซ้ำ เขาสะบัดความคิดนั้นทิ้งไป แล้วเดินไปที่ห้องน้ำหินอ่อนขนาดใหญ่
ทันใดนั้นเอง สายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นบางอย่างในกระจกบานใหญ่ที่สะท้อนภาพห้องนอน… เงาจางๆ ของผู้หญิงคนหนึ่งในชุดไทยโบราณ กำลังยืนอยู่ข้างเตียง เงียบงัน ไร้การเคลื่อนไหว
หัวใจของคุณภาคภูมิเต้นรัว เขารีบหันขวับกลับไปมองที่เตียง… ไม่มีใครอยู่ตรงนั้นเลย นอกจากความว่างเปล่าและแสงสลัวๆ ที่ส่องลอดผ้าม่านเข้ามา
คุณภาคภูมิพยายามรวบรวมสติ เขาบอกตัวเองว่า “คงตาฝาดไป” หรือ “แสงสะท้อนจากข้างนอก” แต่ความเย็นยะเยือกในห้องกลับเพิ่มขึ้น และกลิ่นแป้งร่ำก็หอมแรงขึ้นจนรู้สึกได้ เขาเดินกลับไปที่กระจกอีกครั้ง จ้องมองภาพสะท้อนของห้องนอนอย่างตั้งใจ… ไม่มีอะไรผิดปกติ
แต่เมื่อเขากำลังจะหันหลังกลับไป เขาก็ได้ยินเสียงกระซิบแผ่วๆ ราวกับเสียงลมพัดผ่านข้างหู… “อยู่…ด้วย…กัน…”
คุณภาคภูมิขนลุกซู่ไปทั้งตัว เขารีบเดินออกจากห้อง 1313 แทบไม่คิดชีวิต เขาไม่ได้วิ่ง แต่เดินออกมาอย่างรวดเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ เมื่อมาถึงหน้าห้อง เขาก็เห็นคุณสมศรี หัวหน้าแม่บ้านอาวุโส กำลังยืนรออยู่ด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“ห้อง 1313 เรียบร้อยแล้วใช่ไหมคะคุณภาคภูมิ?” คุณสมศรีถามด้วยรอยยิ้มบางๆ คุณภาคภูมิพยักหน้าหงึกๆ “เรียบร้อยครับ… แต่…ห้องนี้…” คุณสมศรีมองเข้าไปในห้อง 1313 ด้วยแววตาที่เข้าใจ “คุณภาคภูมิคงได้เจอ ‘คุณหญิง’ แล้วสินะคะ ท่านรักห้องนี้มาก ไม่เคยเช็กเอาต์ไปไหนเลยค่ะ”
ตั้งแต่วันนั้น คุณภาคภูมิก็ไม่เคยสงสัยในเรื่องเล่าของพนักงานอีกเลย และห้อง 1313 ก็กลับมาอยู่ในสถานะ “ปิดปรับปรุง” อย่างถาวรอีกครั้ง เขาเข้าใจแล้วว่าบางครั้งในธุรกิจโรงแรม ไม่ใช่ทุกอย่างจะสามารถอธิบายได้ด้วยหลักการบริหารจัดการเพียงอย่างเดียว แต่ยังมีเรื่องราวที่อยู่เหนือการควบคุม ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของ “จิตวิญญาณ” ที่แท้จริงของโรงแรม
