เมื่อโรงแรมสร้างทับคุ้มหลวง วิญญาณผู้ไม่ยอมจากไป

ตำนาน ‘เจ้านางบัวสวรรค์’

เมื่อโรงแรมสร้างทับคุ้มหลวง…วิญญาณผู้ไม่ยอมจากไป

ในดินแดนแห่งขุนเขาทางภาคเหนือ มีโรงแรมแห่งหนึ่งที่เปลี่ยนชื่อมาแล้วหลายต่อหลายครั้ง ตั้งตระหง่านอยู่ใจกลางเมืองเชียงตุง (ในประเทศเมียนมา) โรงแรมแห่งนี้ขึ้นชื่อเรื่องความงดงามคลาสสิก แต่ในหมู่คนท้องถิ่นและพนักงานเก่าแก่ มักจะมีเรื่องเล่ากระซิบกระซาบถึง “เจ้านางบัวสวรรค์” วิญญาณผู้ไม่ยอมจากไป ที่ยังคงวนเวียนอยู่ในโรงแรมแห่งนี้

เรื่องราวเริ่มต้นขึ้นเมื่อหลายสิบปีก่อน โรงแรมแห่งนี้ถูกสร้างขึ้นบนพื้นที่เดิมของ “คุ้มหลวงเจ้าฟ้าเชียงตุง” ซึ่งเป็นที่ประทับของเจ้าฟ้าองค์สุดท้าย เจ้านางบัวสวรรค์ ผู้ซึ่งเป็นที่รักของชาวเมือง แต่เมื่อพม่าเข้ามาปกครอง เจ้านางบัวสวรรค์ไม่ยอมย้ายออกจากคุ้มหลวงของพระองค์ จนกระทั่งพิราลัยลง ณ ที่แห่งนั้นเอง

หลังจากที่คุ้มหลวงถูกรื้อถอนและสร้างเป็นโรงแรม เรื่องราวแปลกๆ ก็เริ่มเกิดขึ้น พนักงานกะดึกมักจะได้ยินเสียงเพลงพื้นเมืองแผ่วๆ หรือเสียงกระซิบกระซาบในยามวิกาล บางครั้งก็มีแขกที่เข้าพักในห้องบางห้องเล่าว่ารู้สึกเหมือนมีใครบางคนจ้องมอง หรือได้กลิ่นหอมของดอกไม้โบราณลอยมา ทั้งที่ไม่มีดอกไม้ชนิดนั้นอยู่ในโรงแรม

คุณวิชัย ผู้จัดการโรงแรมคนปัจจุบัน เป็นคนหนุ่มที่เชื่อมั่นในหลักการบริหารจัดการสมัยใหม่ และไม่เคยเชื่อเรื่องเหนือธรรมชาติ เขาได้ยินเรื่องเล่าเกี่ยวกับ “เจ้านางบัวสวรรค์” มาบ้าง แต่ก็คิดว่าเป็นเพียงตำนานที่เล่าขานกันมาเท่านั้น

คืนหนึ่ง คุณวิชัยต้องอยู่ควบคุมการจัดงานเลี้ยงใหญ่ในห้องบอลรูมของโรงแรม งานเลิกราไปจนเกือบตีสาม พนักงานคนอื่นๆ ทยอยกลับกันไปหมด เหลือเพียงคุณวิชัยที่กำลังตรวจสอบความเรียบร้อยของระบบไฟในห้องบอลรูมที่กว้างใหญ่และเงียบสงัด

ขณะที่คุณวิชัยกำลังเดินตรวจอยู่ จู่ๆ เขาก็ได้ยินเสียงแผ่วๆ คล้าย เสียงดนตรีพื้นเมือง ดังขึ้นมาจากมุมหนึ่งของห้องบอลรูม เสียงนั้นเบามาก แต่ก็ชัดเจนพอที่จะทำให้เขาชะงัก คุณวิชัยเดินไปตามเสียงเพลงที่ดังขึ้นเรื่อยๆ เสียงดนตรีเริ่มชัดเจนขึ้น พร้อมกับเสียงหัวเราะและเสียงพูดคุยของผู้คนแผ่วๆ ราวกับมีงานเลี้ยงกำลังดำเนินอยู่ ทั้งที่ห้องบอลรูมว่างเปล่า

คุณวิชัยเดินไปถึงกลางห้องบอลรูม เสียงเพลงดังชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ จนเขาสัมผัสได้ถึง ความเย็นยะเยือก ที่แผ่ซ่านเข้ามาจากกลางห้อง ราวกับมีใครกำลังเต้นรำอยู่ตรงนั้น เขาพยายามมองหาต้นตอของเสียง แต่ก็ไม่พบสิ่งใด

ทันใดนั้นเอง เสียงดนตรีก็ค่อยๆ แผ่วลง และจางหายไปในความเงียบงันอย่างรวดเร็ว พร้อมกับความเย็นยะเยือกที่หายไปราวกับไม่เคยมีอยู่จริง คุณวิชัยยืนนิ่งอยู่กลางห้องบอลรูมที่ว่างเปล่า หัวใจเต้นระรัว เขาไม่สามารถหาคำอธิบายใดๆ ได้สำหรับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น

ตั้งแต่วันนั้น คุณวิชัยก็ไม่เคยสงสัยในเรื่องเล่าของ “เจ้านางบัวสวรรค์” อีกเลย และทุกครั้งที่เขาต้องอยู่ห้องบอลรูมในยามวิกาล เขามักจะรู้สึกถึงบรรยากาศที่แตกต่างออกไป ราวกับว่า “งานเลี้ยง” ในอดีตยังคงดำเนินอยู่ และ “เจ้านาง” ยังคงวนเวียนอยู่ เพื่อดูแลคุ้มครองโรงแรมที่เคยเป็นบ้านของพระองค์… จวบจนทุกวันนี้