เสียงเพลงจากอดีต: ตำนาน “งานเลี้ยงที่ไม่เคยจบ” ในห้องบอลรูม “โรงแรมรัตนโกสินทร์”

เสียงเพลงจากอดีต: ตำนาน “งานเลี้ยงที่ไม่เคยจบ” ในห้องบอลรูม “โรงแรมรัตนโกสินทร์”

โรงแรม “รัตนโกสินทร์” ตั้งตระหง่านอยู่ใจกลางเมืองเก่าของกรุงเทพฯ ด้วยสถาปัตยกรรมที่สง่างามและห้องบอลรูมขนาดใหญ่ที่เคยเป็นสถานที่จัดงานเลี้ยงสำคัญๆ มานับไม่ถ้วน แม้เวลาจะผ่านไปนานหลายสิบปี แต่ในหมู่พนักงานกะดึก โดยเฉพาะทีมจัดเลี้ยง มักจะมีเรื่องเล่าถึง “เสียงเพลงจากอดีต” ที่ยังคงบรรเลงอยู่ในห้องบอลรูมที่ว่างเปล่าในยามวิกาล

คุณสมศักดิ์ ผู้จัดการฝ่ายจัดเลี้ยงคนใหม่ เป็นคนหนุ่มที่เพิ่งย้ายมาจากโรงแรมเชนต่างประเทศ เขามีความเชื่อมั่นในหลักการทำงานที่เป็นระบบและเหตุผล ไม่เคยเชื่อเรื่องผีสางเทวดา เขาได้ยินเรื่องเล่าเกี่ยวกับห้องบอลรูมมาบ้าง แต่ก็คิดว่าเป็นเพียงเรื่องเล่าขานที่ไม่มีมูลความจริง

คืนหนึ่ง หลังจากงานเลี้ยงใหญ่เลิกราไปแล้ว คุณสมศักดิ์ต้องอยู่ควบคุมการเก็บงานและจัดเตรียมห้องบอลรูมสำหรับงานต่อไปในวันรุ่งขึ้น เวลาล่วงเลยไปจนเกือบตีสอง พนักงานคนอื่นๆ ทยอยกลับกันไปหมด เหลือเพียงคุณสมศักดิ์กับทีมงานไม่กี่คนที่กำลังเก็บโต๊ะและเก้าอี้ท่ามกลางความเงียบสงัดของห้องบอลรูมที่กว้างใหญ่

ขณะที่คุณสมศักดิ์กำลังตรวจสอบรายการอุปกรณ์อยู่ จู่ๆ เขาก็ได้ยินเสียงแผ่วๆ คล้าย เสียงดนตรีบรรเลงเพลงวอลซ์ ดังขึ้นมาจากมุมหนึ่งของห้องบอลรูม เสียงนั้นเบามาก แต่ก็ชัดเจนพอที่จะทำให้เขาชะงัก

“ใครเปิดเพลงไว้เหรอ?” คุณสมศักดิ์ถามทีมงาน ทุกคนหันมามองหน้ากันด้วยความงุนงง “ไม่มีใครเปิดครับคุณสมศักดิ์”

คุณสมศักดิ์เดินไปตามเสียงเพลงที่ดังขึ้นเรื่อยๆ เสียงดนตรีเริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ ราวกับมีวงออร์เคสตรากำลังบรรเลงอยู่ พร้อมกับเสียงหัวเราะและเสียงพูดคุยของผู้คนแผ่วๆ ราวกับมีงานเลี้ยงกำลังดำเนินอยู่ ทั้งที่ห้องบอลรูมว่างเปล่า มีเพียงโต๊ะเก้าอี้ที่ถูกจัดเก็บกองไว้

คุณสมศักดิ์เดินไปถึงกลางห้องบอลรูม เสียงเพลงดังชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ จนเขาสัมผัสได้ถึง ความเย็นยะเยือก ที่แผ่ซ่านมาจากกลางห้อง ราวกับมีใครกำลังเต้นรำอยู่ตรงนั้น เขาพยายามมองหาต้นตอของเสียง แต่ก็ไม่พบสิ่งใด

ทันใดนั้นเอง เสียงดนตรีก็ค่อยๆ แผ่วลง และจางหายไปในความเงียบงันอย่างรวดเร็ว พร้อมกับความเย็นยะเยือกที่หายไปราวกับไม่เคยมีอยู่จริง

คุณสมศักดิ์ยืนนิ่งอยู่กลางห้องบอลรูมที่ว่างเปล่า หัวใจเต้นระรัว เขามองไปรอบๆ ห้องที่เคยเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและเสียงดนตรีในอดีต เขาไม่สามารถหาคำอธิบายใดๆ ได้สำหรับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น

ตั้งแต่วันนั้น คุณสมศักดิ์ก็ไม่เคยสงสัยในเรื่องเล่าของพนักงานอีกเลย และทุกครั้งที่เขาต้องอยู่ห้องบอลรูมในยามวิกาล เขามักจะรู้สึกถึงบรรยากาศที่แตกต่างออกไป ราวกับว่า “งานเลี้ยง” ในอดีตยังคงดำเนินอยู่ และ “แขกผู้ไม่ได้รับเชิญ” ยังคงวนเวียนอยู่ เพื่อบรรเลงเสียงเพลงจากอดีตให้ผู้ที่บังเอิญได้ยินได้สัมผัส… ณ ห้องบอลรูมของโรงแรมรัตนโกสินทร์