“ปฏิบัติการ ‘พุดดิ้ง’ เขย่าโรงแรม: บันทึกลับ…วันที่ GM เกือบต้องไปนอนคุก”
“ปฏิบัติการ ‘พุดดิ้ง’ เขย่าโรงแรม: บันทึกลับ…วันที่ GM เกือบต้องไปนอนคุก”
เรื่องราวทั้งหมดเริ่มต้นขึ้นในบ่ายวันหนึ่งที่แสนจะวุ่นวายของโรงแรม “เอลิเซอร์ แกรนด์” (ขออนุญาตเปลี่ยนชื่อให้เข้ากับบริบทนะครับ) แดดข้างนอกร้อนระอุราวกับเตาอบ แต่ภายในโรงแรมกลับคุกรุ่นยิ่งกว่าด้วยสถานการณ์ที่กำลังจะบานปลาย
เสียงโทรศัพท์จากหมายเลขภายในห้อง Presidential Suite 888 ดังก้องกังวานในโสตประสาทของน้องใหม่ Room Service ชื่อ “น้องนัท” ที่เพิ่งเข้างานได้เพียงสองสัปดาห์ น้ำเสียงที่ลอดมาตามสายนั้นราบเรียบ แต่แฝงไว้ด้วยอำนาจที่มองไม่เห็น
“Room Service ครับ/ค่ะ” น้องนัทขานรับตามคู่มือเป๊ะๆ
“ขอ ‘พุดดิ้ง’ ให้พรินเซสหน่อยนะ” ปลายสายเอ่ยด้วยน้ำเสียงเนือยๆ ที่ฟังดูเหมือนกำลังสั่งกาแฟแก้วที่สามของวัน
น้องนัทถึงกับเลิกคิ้ว “พุดดิ้ง… เหรอคะ?” ในเมนู Room Service ของเรามีแต่เค้ก ช็อกโกแลตลาวา และผลไม้รวมตามฤดูกาล แต่ไม่มี “พุดดิ้ง” สักอย่าง
“ใช่ พุดดิ้ง… ที่มันนุ่มๆ เด้งๆ หน่อยน่ะ” ปลายสายเสริมด้วยความอดทนเล็กน้อย
ด้วยความที่น้องนัทอยากจะ “ทำให้ดีที่สุด” ตามที่หัวหน้าอบรมมา เธอจึงตอบกลับไปอย่างมั่นใจว่า “ได้ค่ะคุณท่าน เดี๋ยวทางเราจะจัดเตรียมให้โดยเร็วที่สุดค่ะ” พร้อมกับวางสายด้วยความกระตือรือร้น
แต่ปัญหาเพิ่งเริ่มต้น ณ บัดนี้…
น้องนัทรีบปรี่เข้าไปในครัว แจ้งเชฟใหญ่ “เชฟมาร์โค” ชาวอิตาเลียนผู้เคร่งครัดในสูตรอาหารต้นตำรับของเขา
“เชฟคะ แขกห้อง 888 สั่งพุดดิ้งค่ะ”
เชฟมาร์โคถึงกับหยุดมือจากการคลึงแป้งพิซซ่า หันมามองน้องนัทด้วยสายตาที่บ่งบอกว่าเขาได้ยินผิดไป “พุดดิ้ง? ในครัวอิตาเลียนของฉันเนี่ยนะ? เธอไปเอาไอเดียนี้มาจากไหน?”
น้องนัทพยายามอธิบายถึงลักษณะของ “พุดดิ้ง” ที่แขกต้องการ ทั้งนุ่ม ทั้งเด้ง… แต่เชฟมาร์โคก็ยังคงส่ายหน้า “ถ้าไม่ใช่ทีรามิสุ หรือปันนาคอตต้า ก็ไม่ใช่ขนมหวานที่ฉันทำ!”
ความวุ่นวายเริ่มก่อตัว แผนก Room Service ปรึกษากันอลหม่าน บางคนเสนอให้ไปซื้อพุดดิ้งสำเร็จรูปจากซูเปอร์มาร์เก็ตใกล้ๆ แต่ก็กลัวจะไม่สมฐานะแขก VVIP
ในขณะที่สถานการณ์กำลังตึงเครียด พี่โอ๋ Concierge ผู้มากประสบการณ์ได้ยินเข้า เขายิ้มอย่างมีเลศนัย “เรื่องแค่นี้… ปล่อยให้เป็นหน้าที่ผม”
พี่โอ๋โทรศัพท์ไปยังร้านเบเกอรี่ชื่อดังที่สุดในเมือง ด้วยความเชื่อมั่นว่าจะต้องมี “พุดดิ้ง” เลิศรสที่ถูกใจแขกได้แน่นอน เขาสั่ง “คาราเมลคัสตาร์ด” เนื้อเนียนละเอียดมาจำนวนสิบถ้วย พร้อมกำชับให้ตกแต่งอย่างสวยงามเป็นพิเศษ
เมื่อ “พุดดิ้ง” (ในความเข้าใจของพี่โอ๋) ถูกนำขึ้นไปยังห้อง 888 น้องนัทก็โทรศัพท์รายงานผล
“เรียนคุณท่านคะ พุดดิ้งที่ท่านสั่ง ทางเราได้นำมาเสิร์ฟให้เรียบร้อยแล้วค่ะ”
ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะมีเสียงทุ้มต่ำดังขึ้นด้วยความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด
“นี่คืออะไร? นี่มันไม่ใช่พุดดิ้ง! นี่มันแค่คัสตาร์ดธรรมดา!”
ความโกลาหลเริ่มปะทุ แขก VVIP ลงมาโวยวายที่ Front Desk ด้วยความโมโหที่ “โรงแรมระดับนี้” ไม่สามารถแม้แต่จะหา “พุดดิ้ง” ง่ายๆ ให้สุนัขของเขาได้!
“พรินเซสของฉันกินแต่พุดดิ้งวานิลลาเนื้อละเอียดเท่านั้น! พวกคุณไม่มีความเข้าใจในเรื่องการบริการเลยหรือไง!”
ผู้จัดการ Front Office พยายามประนีประนอม แต่แขกก็ยังคงกราดเกรี้ยว โชคดีที่ GM ของโรงแรม “คุณธนากร” เพิ่งเดินออกมาจากห้องประชุมพอดี เมื่อเห็นสถานการณ์ไม่สู้ดี เขาจึงรีบเข้ามาสอบถาม
หลังจากรับฟังเรื่องราวทั้งหมด คุณธนากรถึงกับกุมขมับ เมื่อเข้าใจว่า “พุดดิ้ง” ในภาษาของคนเลี้ยงสุนัขบางครั้งก็หมายถึง “อาหารสุนัขแบบเปียก” รสชาติต่างๆ นั่นเอง!
ปฏิบัติการใหม่จึงเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ไม่ใช่การตามล่าหาขนมหวาน แต่เป็นการเสาะหา “อาหารสุนัขแบบเปียก” รสวานิลลา ยี่ห้อที่น่าจะถูกปาก “คุณพรินเซส” ให้ได้ภายในเวลาอันรวดเร็วที่สุด
คุณธนากรต้องโทรศัพท์สั่งร้านขายอาหารสัตว์แทบทุกร้านในกรุงเทพฯ วิ่งวุ่นวายจนแทบจะกลายเป็นพนักงานส่งของเสียเอง กว่าจะหา “พุดดิ้ง” ที่ถูกต้องมาได้ แขก VVIP ก็แทบจะเก็บกระเป๋าออกจากโรงแรมไปแล้ว
เรื่องราวจบลงด้วยดี (เกือบจะ) เมื่อคุณพรินเซสดูเหมือนจะพึงพอใจกับ “พุดดิ้ง” ของโปรดของมัน แต่คุณธนากรต้องกล่าวคำขอโทษเป็นการใหญ่ พร้อมมอบสิทธิพิเศษมากมายเพื่อชดเชยความผิดพลาดที่เกิดจากความเข้าใจผิดเพียงเล็กน้อย
หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา โรงแรมเอลิเซอร์ แกรนด์ ได้เพิ่มเมนูพิเศษสำหรับสัตว์เลี้ยงเข้าไปใน Room Service อย่างเป็นทางการ โดยมี “พุดดิ้ง (สำหรับสุนัข)” เป็นหนึ่งในนั้นเสมอ
และน้องนัทก็ได้รับบทเรียนสำคัญว่า ในโลกของการบริการ บางครั้งคำขอที่ดูเหมือนจะง่ายที่สุด… ก็อาจซ่อนความซับซ้อนที่คุณคาดไม่ถึงไว้ก็เป็นได้
