“สงครามรีโมต: เมื่อแขก VIP ประกาศรบกับ ‘ห้องอัจฉริยะ’ จนเกือบต้องเรียกหน่วย EOD”
“สงครามรีโมต: เมื่อแขก VIP ประกาศรบกับ ‘ห้องอัจฉริยะ’ จนเกือบต้องเรียกหน่วย EOD”
ในยุคที่ทุกอย่างต้อง “สมาร์ท”… โรงแรมของเราก็หนีไม่พ้นกระแสนี้ครับ เราทุ่มทุนมหาศาลเพื่อติดตั้งระบบ “ห้องพักอัจฉริยะ” (Smart Room) ในชั้นผู้บริหาร ด้วยความหวังว่าจะมอบความสะดวกสบายขั้นสุดยอดให้แขกคนสำคัญของเรา… ทุกอย่างควบคุมได้ด้วยแท็บเล็ตเพียงเครื่องเดียว ทั้งไฟ, แอร์, ม่าน, ทีวี, เพลง… มันคืออนาคตที่มาถึงแล้ว
และอนาคตที่ว่านี้… ก็ได้โคจรมาพบกับแขก VIP ท่านหนึ่ง ซึ่งดูเหมือนจะทรงคุณวุฒิมาจาก “อดีต” อย่างสมบูรณ์แบบ
ท่านเป็นประธานบริษัทรุ่นใหญ่ แต่งตัวภูมิฐาน วางมาดสุขุม แต่แววตาฉายแววไม่ไว้วางใจในเทคโนโลยีทุกชนิดอย่างเห็นได้ชัด หลังจากที่พนักงานของเราสาธิตการใช้งานแท็บเล็ตควบคุมห้องอย่างละเอียดแล้ว ท่านก็ได้แต่พยักหน้ารับแบบขอไปที… และนั่นคือจุดเริ่มต้นของหายนะ
เสียงโทรศัพท์สายแรกดังขึ้นตอนสามทุ่ม…
“คุณ! ผมจะปิดไฟนอน แต่ทำไมม่านมันเปิดเอง! แถมยังมีเพลงแจ๊สบ้าๆ นี่ดังขึ้นมาอีก!” ปลายสายเต็มไปด้วยความหงุดหงิด
พนักงานของเราพยายามอธิบายวิธีการกดปุ่ม “Goodnight Mode” อย่างใจเย็น แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล… เราจึงส่งพนักงานขึ้นไปช่วยจัดการให้ ทุกอย่างกลับสู่ความสงบ… แต่แค่ชั่วคราว
ตีหนึ่ง… เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้โกรธยิ่งกว่าเดิม
“นี่มันอะไรกัน! ผมแค่อยากจะลุกไปเข้าห้องน้ำ แต่พอเท้าแตะพื้น ไฟในห้องก็สว่างจ้าเหมือนสนามฟุตบอล! ทีวีก็เปิดเองเป็นช่องสารคดีสัตว์โลก! นี่พวกคุณแกล้งผมใช่ไหม!”
ครั้งนี้ผม, ชาติ เตมียเชิด, ตัดสินใจขึ้นไปดูสถานการณ์ด้วยตัวเอง เมื่อเปิดประตูเข้าไป ผมก็แทบจะกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่… ภาพที่เห็นคือท่านประธานในชุดนอนผ้าไหม กำลังยืนอยู่กลางห้องที่สว่างโร่ ในขณะที่ม่านไฟฟ้ากำลังเปิด-ปิดสลับไปมาเองช้าๆ เหมือนกำลังเล่นจ๊ะเอ๋กับท่าน บนจอทีวีขนาด 70 นิ้ว ฝูงสิงโตกำลังวิ่งไล่ล่าควายป่า พร้อมเพลงประกอบที่ดังกระหึ่ม
ผมเหลือบไปเห็นแท็บเล็ตควบคุมห้องนอนแน่นิ่งอยู่บนเตียง โดยมีแก้วน้ำวางทับอยู่ครึ่งหนึ่ง…
ดูเหมือนว่าท่านประธานจะรำคาญแท็บเล็ตอันนั้น เลยเอามันไปวางไว้ข้างเตียงแล้วเอาแก้วน้ำทับไว้ แต่หยดน้ำที่เกาะอยู่ข้างแก้ว คงจะค่อยๆ ไหลลงไปบนหน้าจอสัมผัส และทำให้ระบบ “รวน” อย่างสมบูรณ์แบบ มันสุ่มกดปุ่มต่างๆ ไปเรื่อยเปื่อย สร้างความโกลาหลให้กับผู้อยู่อาศัยเป็นอย่างยิ่ง
ผมเดินเข้าไปหยิบแก้วน้ำออก เช็ดแท็บเล็ตให้แห้ง แล้วกดปุ่ม “Reset” เพียงปุ่มเดียว… ทุกอย่างในห้องก็ดับลง กลับสู่ความสงบในบัดดล
ท่านประธานมองผมด้วยสายตาทึ่งๆ ปนกับความอับอายเล็กน้อย ก่อนจะพึมพำออกมาว่า “บ้านผม… มีแค่สวิตช์เปิดกับปิด”
คืนนั้น… ผมสั่งให้แม่บ้านนำ “รีโมตแบบปุ่มกด” รุ่นโบราณที่สุดที่เรามี ไปวางไว้ให้ท่านที่ข้างเตียง พร้อมกับป้ายเล็กๆ ที่เขียนว่า “สำหรับเปิด-ปิดไฟเท่านั้นครับ”
เรื่องนี้สอนให้ผมรู้ว่า… เทคโนโลยีที่ล้ำสมัยที่สุด ก็อาจพ่ายแพ้ให้กับความเรียบง่ายและความคุ้นเคยได้เสมอ และบางครั้ง… การบริการที่ดีที่สุดก็ไม่ใช่การยัดเยียด “อนาคต” ให้กับแขก แต่คือการมอบ “ความสบายใจ” ในแบบที่เขาคุ้นเคยที่สุดต่างหาก
